Köpek Deyip Geçme

Alman bir gezginle beraber Meksika’nın Creel bölgesinde otostop çekiyoruz, olmadı yürüyoruz. Yine yürürken bu insan canlısı köpekle karşılaştık. Acayip zayıf. Dayanamadık çantadaki tortillalardan(yufka gibi) verdik bir tane. Tek yudumda yedi hepsini. Daha fazla vermek istiyoruz ama bizim de pek yiyeceğimiz yok. Şöyle söyleyeyim bir tane tortilla kalmış o kadar. Neyse kurabiye falan vardı onlardan verdik, ne versek canavar gibi yiyor. Yiyeceklerimizin 3’de 1 i ona gitti. O da orman içinde bulduğumuz eve kadar yaklaşık 4-5 km bizimle beraber geldi. Evi bize veren adamdan yiyecek istedik fazla bir şey yok, sadece bana yetecek kadar var dedi. Ama adam harbiden iyi niyetliydi. İşin kötüsü en yakın alışveriş yapılacak yer 4-5 km uzakta. Bulunduğumuz ortam şehirden uzak olduğu için pek yerleşim yeri de yok. Buraya gelmemiz çok plansız olmuştu. O sebeple hazırlıksız yakalandık. Ne yapalım şansımız yok dedik. Bu arada arkadaşlada konuşup, karnımız aç, köpeğe de bir sürü yiyecek verdik deyip gülüyoruz. Bir, iki saat sonra çorba yapmaya başladık. Benim gibi bir karadenizli ekmeksiz doymaz ama yapacak bir şey yok. Sonra dedim şu adamın evine gidip, şansımı tekrar deneyeyim. Gece zifiri karanlıkta adamın evine yürüdüm. Tam o sırada birisi ona yemek getirmiş ve bir sürü tortilla var. Adam 10 tanesini bize verdi. Tabi biz yine köpekle bir, iki tanesini paylaştık. Çorba ve tortillayla karnımız doydu yattık, uyuduk. Sabah oldu kapıyı bir açtım köpek halen kapıda bizi bekliyor. Derken işlerimizi halledip yola çıktık. 4-5 km yürümemiz gerekiyor. Kar o biçim, hava harbiden soğuk ama köpek de bizle beraber geliyor. Sonuna kadar tüm yolu yürüdü, arada bakış attı, oyun oynadık, sevdik. Köpek bildiğin bize yancı oldu. 2 Gün beraber gezip, toplamda 12-13 km beraber yürüdükten sonra adios deyip herkes kendi yoluna ayrıldı.

Köpeklerin çok sadakatli olduğunu biliyorum ama bu harbiden bir başkaydı. Neredeyse peşimizden otobüsü takip edecekti.