Hiç Durmadan 1000 Gün Gezmek

Gerçeği söylemek gerekirse 14 Aralık 2014’de bu gezime başladığımda gezimin bu kadar uzun süreceğine emin olamamıştım. İstemiştim ama imkanlar el verir miydi? Bilemiyordum. Velhasıl hiç Türkiye’de dönmeden 1000 gün dünyayı gezmeye çalıştım. Bu süre içinde ne olup bittiğini kısaca anlatayım.

– Hiçbir şeyimi çaldırmadım, gaspa uğramadım. Sadece Kolombiya’da Wayuu yerlilerinin yanına giderken sırt çantamı bir haftalığına şehirde kaldığım bir otele teslim ettim. Döndüğümde çantamdaki spor ayakkabım yoktu. Durumu otel yetkililerine ilettim, ilgilenmediler. Karakola gidip olayı anlattım. Yanıma iki polis verdiler. Onlarla beraber otele gittik. Polisler işi çözdü ve çalınan ayakkabım yarım saat sonra geri geldi.
– Yaklaşık 220 günümü yerel insanların evinde misafir olarak geçirdim. (Çoğu Couchsurfing sayesinde.)
– Uluslararası uçak biletleri, elektronik ekipmanlar, Antarktika seferi ve Lenin Zirvesi’ne çıkış maliyeti hariç diğer herşey dahil aylık ortalama harcamam 3.200 TL (Ortalama kur ile 1.000 USD) oldu. Eğer yerlileri bulma merakım olmasaydı bu harcamalarım %10 daha düşük olurdu.
– Maya, Tarahumara, Embera, Kuna Yala, Wayuu, Arhuaco, Kogui, Kichwa ve Marubo yerlilerini yaşadıkları yerlerde ziyaret ettim. Hatta bazılarıyla 3-4 haftamı geçirerek unutulmayacak tecrübeler yaşadım. Amazon’daki Marubo yerlilerine gitmem aşırı zordu. Yerlilerin yaşadığı ve benim de 3 haftamı geçirdiğim Rio Javari bölgesi bazı internet sitelerince dünyanın girilmesi en zor bölgelerinden biri olarak gösteriliyordu. Bunlara ek olarak Tacikistan’ın Pamir Dağları’ında yaşayan Pamir Kırgızları’nın çadırlarında 3 gün kaldım. İran’daki Kaşkay Türkleriyle de 4 günümü geçirdim.
– Amazondaki Marubo Yerlilerinin şamanlarıyla iki gece üst üste ayahuasca ayinlerine katıldım. Şu ana kadar bulunduğum en mistik ortam; o ayinlerdi.
– Polislerle birkaç kez ters düşsem de yukarıdaki ayakkabı olayı haricinde hiç karakolluk olmadım.
– Aşı yaptırmak haricinde hastaneye hiç gitmedim.
– Meksika’daki bir evde yatağın altında yaklaşık 2 saatimi geçirmek zorunda kaldım.
– Tarahumara yerlilerini ararken aşırı yürümekten ve zorlamaktan ayak bileğimi incittim. Ayağımı ileriye doğru uzattığımda inanılmaz şekilde acıyordu. 2 ay sonra ancak düzeldi.
– Marubo yerlilerinin yanından ayrılırken tahta bir köprüden geçmem gerekiyordu. Yaklaşık üç metrelik köprünün tahtaları ben üzerinden geçerken kırıldı. Sırtımda, önümde ve elimdeki çantalarla birlikte 2-3 metre aşağıya düştüm. Böbrek taşı düşürme haricinde hayatım boyunca ilk defa acıdan bağırdım. Sol ayağım kırılmanın eşiğinden döndü ve ayak bileğim şişti. İlk bir ay topallayarak yürüdüm. 2 ay sonra ayağımın şişliği indi ve normal yürümeye başladım. Anladım ki; ayakla ilgili bir problemin varsa yatıp, dinlenmekten başka çare yok. Benim gibi gezmeye devam edince sıkıntı yaşıyorsun.
– Her iki ayağımın da başparmak tırnakları üçer kez koptu. 13-14 kere de diğer ayak parmaklarımın tırnağı koptu. Bunlar aşırı yürümek ve zorlamaktan oldu.
– Guatemala’nın ücra bir köşesindeyken saçma sapan bir pizza yedim ve üzerine içtiğim sütlü meyve suyundan sonra mide zehirlenmesi geçirdim. Bulunduğum yerde hastaneye gitmek en son çareydi ve zaten dosdoğru bir hastane de yoktu. 3 gün kendimi bir misafirhane odasına kapatarak zar zor düzeldim.
– Panama’da Emebra yerlileriyle 11 gün geçirdim. Son günlerde tahta kuruları gece uyurken iç çamaşırıma kadar girip bütün vücudumu yedi. Bir ay boyunca ne çektiğimi bir ben bir de Allah bilir.
– Kolombiya’daki Kogui yerlilerini ararken yerel bir arkadaşımla birlikte ormanda yürüyorduk. Farkında olmadan 16-17 tane kene bacaklarıma girdi. Tek tek hepsini ellerimizle çıkardık. Sadece bir tanesi bozuk para büyüklüğünde yara yaptı. Hiç doktora gitmedim.
– Bir iki çorap, t-shirt ve havlu haricinde hiçbir şeyimi kaybetmedim.
– Tanımadığım insanlarla iletişim kurmam günden güne daha da kolaylaştı.
– Meksika’da şehirlerarası otobüs yolculuğu yaparken silahlı adamlar otobüsü bastı ve aşağıya indirdikleri birini vurdular.
– Meksika’da yanlışlıkla, içinde yaklaşık 10 tane ağır silahlı, yüzleri maskeli uyuşturucu kartellerinin olduğu pick-up kamyonete otostop çektim ve maalesef beni almak için durdular. Meksika’da yaşadığım bu iki hikaye okurlar arasında ilk kitabımdaki en beğenilen hikayelerden gösteriliyordu.
– Birkaç farklı yapım firmasıyla TV’de gezi programı yapmak için görüştüm. Bana uymayan isteklerde bulundukları için projeler başlamadan bitti.
– Bir sürü aktif volkanik dağ gördüm ve kimisinin lav püskürtmesine bile şahit oldum. Kayıp Dünya olarak bilinen Roraima Dağına çıktım. Dünyanın en yüksek şelalesi olan Angel Fall‘ı hem uçaktan hem de aşağıdan gördüm.
– Toplamda 50’nin üzerinde otostop tecrübem oldu. Biri de ambulanstı.
– Onlarca gezginle tanışmış, kimisiyle beraber gezmiş olsam da ileride tekrar görüşebileceğim sadece 5-6 tane gezgin arkadaşım oldu.
– Meksika’nın Colima üniversitesinde bir söyleşiye katılıp hem gezilerimi hem Türkiye’yi anlattım.
– Latin Amerika’yı gezebilecek, tüm ihtiyacımı görecek kadar İspanyolca öğrendim.
– Bu 1000 günde Facebook, Instagram, YouTube ve Twitter hesaplarımdaki toplam takipçi sayım 500.000’i geçti.
– 11. Aya girdiğimde ilk defa yoruldum dedim ve 20 gün hiçbir şey yapmadan öylece takıldım. Aynı durum; ikinci yılın 11. ayında yine oldu ve bu sefer Los Angeles’da hiçbir şey yapmadan 15 gün dinlendim. Sanırım her 11 aydan sonra yıllık bakıma girmem gerekiyor :)
– Dünyanın ufak bir yer olmadığını anladım.
– ‘Çok Güzelsin‘ projem dünya çapında ses getirdi. İngiltere’den The Telegraph, Almanya’dan Spiegel ve BBC dahil birçok yabancı haber kuruluşu yayınlarında projeme yer verdi.
– Meksika’da 200 metre derinliğindeki bir kuyuya iple indim. Kendi ağırlığımı çekerek yukarı çıkmamsa hayatımın en zor ikinci fiziki işiydi.
– 3 Arkadaşımla beraber bir gecemi maya piramitlerinde geçirdim. Hatta piramidin içine girip, yaklaşık 1-1,5 saat kralın mezarının önünde oturduk.
– ATV Televizyonu ‘Çok Güzelsin‘ projemdeki fotoğraflarımı benden izin almadan kullandı ve fotoğraflarımın üzerindeki logoları da sildi. Adımdan bahsetmeyip “dünyayı gezen bir gezgin” dedikleri için yasal yollara başvurduk. Kendilerine gönderilen ihtarnameye rağmen sonuç alınmadı ve dava açıldı. 3. duruşmayı bekliyorum.
– Bir gecemi evsizler yurdunda yaklaşık 15 evsizle beraber geçirdim.
– Rotasız Seyyah Yol Hikayeleri kitabımı gezerken yazıp, bitirdim ve Eylül 2016’da yayınlandı. Haftalarca çok satanlarda kaldı. İlk kitabım şu an 14. baskısında. Türkiye’ye dönmeden Rotasız Seyyah Yol Hikayeleri 2 kitabımı da bitirdim ve o da Ekim 2017’de yayınlandı.
– 1000 gün içinde en çok gelen 3 soru şöyleydi; Bu para nereden geliyor? Ben de seninle gezebilir miyim? Kullandığın fotoğraf makinasının marka ve modeli nedir?
– Bunaldığım zamanlar olsa da 1000 günlük projemi yarıda bırakmamak için  Türkiye’ye dönmeyi hiç düşünmedim.
– Amazon bölgesini Ekvador’dan başlayıp Atlantik Okyanusu’na kadar sadece Amazon nehirlerini kullanarak geçtim. Yani neredeyse Güney Amerika Kıta’sını en soldan en sağa kadar tamamen nehir üzerinden geçmiş oldum. 3 ay içinde toplam 20 günümü kano, tekne ya da feribot üzerinde geçirerek 6.500 km yol yaptım.
– Yaklaşık 240 farklı zeminde uyudum. Yani bu 1000 gün içinde ortalama her 4 günde bir yer değiştirerek, yeni bir yerde uyudum.
– 6-7 kere çok ciddi uyku problemleri yaşadım. Kimisi bir, kimisi ise iki hafta kadar sürdü. Sebebini bulamadım ama araştırdığım kadarıyla kendi yatağının haricinde başka bir yatakta uyumaya çalışınca vücut böyle sıkıntılar yapabiliyormuş. Her 4 günde bir yer değiştirdiğimi düşününce uyku problemimi bu duruma bağladım.
– 11. Aya kadar yaptığım gezi için “çok normal, aslında herkes yapabilir” derken, 11. aydan sonra ise hiç durmadan gezmenin, sadece tek bir sırt çantasıyla yaşamanın, sürekli hesaplı yemek ve konaklama aramanın pek de kolay olmadığını anladım.
– En büyük hayallerimden biri olan Antarktika seferimi yaptım.
– Antarktika’da kar üstünde bir gece uyudum, sadece şortla denize girdim.
– İlk 3 ay kendi imkanlarımla gezdim. Daha sonra ise hem takipçilerimin hem de Türkiye’den birkaç şirketin maddi desteğiyle 3-4 ay daha gezimi uzatabildim. Sonrasında Columbia Türkiye ana sponsorum, peşine Canon Türkiye, Özdağ Ferforje ve Dece Yazılım A.Ş. de sponsorlarım oldu. Katar Havayolları ise uçak bileti sponsorum. Ara uçuşlarımda ise yine bilet tedarik eden Nil Travel‘ın desteğini de unutamam.
– Resmi kaynaklara göre metrekareye düşen cinayet oranıyla dünyanın en tehlikeli şehri olarak kabul edilen Honduras‘ın San Pedro Sula şehrinde 6 günümü geçirdim. Afganistan’da bir ay kaldım. İstisnasız bir şekilde Afganistan bulunduğum en tehlikeli ülkeydi. Oradan sağ salim ayrıldıysam bana daha bir şey olmaz diyorum.
– 1000 gün boyunca (sadece 3-4 gün hariç) her sabah Facebook ve Instagram hesabımdan en az bir yeni paylaşım yaptım.
– Dünyanın gelmiş geçmiş en zengin ve en tehlikeli uyuşturucu baronu olarak bilinen Pablo Escobar‘ın öz ağabeyiyle tanışıp, ayaküstü de olsa konuşma fırsatım oldu. Onunla fotoğraf çektirdim ve bir soru sorabildim.
– Normalde 1000 gün içinde 50-60 ülke görülebilecekken bulunduğum ülkeyi hakkını vererek gezmek istediğim için yaklaşık 20 ülkeyi gezebildim.
– Takipçilerimden gelen desteklerle birlikte ihtiyaç sahibi yaklaşık 40 ailenin birer aylık mutfak ihtiyaçlarını karşıladık. Bazı hastaların ilaçlarını aldık ve tedavilerini yaptırdık.
– İnternetsiz kaldığım en uzun süre; 22 gün ile Amazon’daki Marubo yerlilerine gittiğimdeydi. Elektrik ise bazı noktalarda güneş enerjisiyle sağlanıyordu.
– Fotoğrafçılıkta en çok sevdiğim portre kategorisinde şu ana kadar ki en iyi fotoğraflarımı çektim.
– Ne kadar tek gezsem, tek geziyor gibi görünsem de ortalama olarak tüm gezimin en az yarısında, yanımda ya evinde kaldığım kişiler ya hostelden arkadaşlar ya da tanıştığım yerel insanlar vardı. Bazen sadece şehirde gezdik bazen de geziye beraber devam ettik.
– Aile, eş dost özlemi haricinde en çok yatağımı ve Türk kahvaltısını özledim.
– Dağcılık tecrübem olmadan Ekvador’un en yüksek dağı olan 6270 metre rakımlı Chimborazo Dağı‘na ikinci denememde çıktım. Hayatımda yaptığım en zor fiziki iş; bu dağa çıkmamdı. Zirveye çıkarken yaşadıklarım hayatım boyunca unutulmayacak anılardı. Her ne kadar inanılmaz derecede zor olsa da dağcılık ile ilgili ileriye dönük projelerim Chimborazo Dağından sonra başladı.
– Kırgızistan’daki 7134 metre rakımlı Lenin Zirvesine tırmandım. 25 kişilik ekibimizden ben dahil toplam 9 kişi zirveyi görebildi. Son kamp alanında ve zirve çıkışında günlerce -20 ile -40 derece arasındaki soğuklarla mücadele ettim.
– İlk 700 gün hiç yoğurt, kebap ve künefe yemedim. İki yılın sonunda Los Angeles’a gittiğimde orada, evinde kaldığım Aydın Tuna Palabıyıkoğlu sağ olsun beni Türk lokantasına götürdü ve bu yemekleri tekrar tattırdı.
– 1000 gün boyunca kara, tren ve deniz yolu ile yaklaşık 48.000 km yol yaptım. (Uçak yolcukluklarını dahil etmiyorum.)
– Afganistan’da Taliban militanlarının karargahına giderek, onlarla röportaj yaptım ve fotoğraflarını çektim. Sanırım hayatımda yaptığım en tehlikeli iş buydu. Rotasız Seyyah Yol Hikayeleri 2 kitabımda bu taliban ziyaretimi sayfalarca yazdım ve kimi okuyuculara göre en heyecanlı hikayem buydu.

1000 günü çok dolu dolu geçirdim. İnanılmaz insanlar, hayatlar tanıyıp, unutulmayacak tecrübeler yaşadım. Tüm bunların yanında dışarıdan bakıldığında kıskanılası bir hayat yaşıyormuşum gibi görünse de yukarıda da belirttiğim gibi her 11. aydan sonra hiç durmadan bu şekilde gezmenin çok da kolay olmadığını anladım. Tek bir çanta ile yaşamak, sürekli çamaşırlarını yıkamak, her 4-5 günde bir yer değiştirmek ve yine sürekli ucuz yemekle kalacak yer aramak beni fazlasıyla yordu. O sebeple Kolombiya’nın Medellin şehrinde 20 gün, Los Angeles’da ise 15 gün dinlendim. Sonrasında enerjimi toplayıp geziye kaldığım yerden devam ettim. Tüm bunları yaparken sürekli sosyal medya ve internet sitemle ilgilenmek, içerik hazırlamak, iki tane kitap yazmak, fotoğraf ve video çekmek de beni biraz yoran şeyler arasındaydı. Eğer bu saydıklarımla bu kadar ilgilenmeseydim muhtemelen gezim daha hızlı sürer ve bu kadar yorulmazdım.

1000 gün boyunca çanta, pasaport, kartlar ve elektronik eşyalarımın güvenliğini sağlamak da işin başka bunaltıcı bir yanıydı. Bir yerden sonra bu durum daha da çok can sıkmaya başlamıştı, çünkü taşıdığım eşyaların değeri günden güne artıyordu. Sürekli eşyaların güvenliğini sağlamak; beni psikolojik olarak yoran diğer bir etkendi.

Meksika’dan başlayıp, tamamen plansız bir şekilde devam ettiğim gezimde ortaya alttaki rotalar çıktı.

  

İlk birkaç ayda artık normal gezmenin bana tat vermediğini anladım. Sonrasında ise kendiliğinden gelişerek gezilerimin ana teması “insan” oldu. Hele Maya ve Tarahumara yerlileriyle vakit geçirdikten sonra anladım ki; yerlileri bulup, fotoğraflarını çekmekten ve onlarla vakit geçirmekten aşırı zevk alıyorum. İkinci yılda ise yerli ziyaretlerimin yanı sıra daha ekstrem yerlere gitmek ve dağ zirvelerine çıkmaktan zevk almaya başladım. 1000 günlük projem Eylül 2017’de bitti ve Türkiye’ye döndüm.

Bu gezimi tamamlamam için destek veren arkadaşlara, firmalara ve sponsorlara tekrar gönülden teşekkürler. Tabii ki en büyük pay; siz takipçilerimindir.