Üç Ekmek Bir Kahve

Panama’nın Llana Bonito köyündeyim. Embera yerlilerinin yaşadığı bu köyde toplam 18 hane var. Öğle saatlerinde köye gelip bir ailenin yanına yerleştim. Evin annesi ilçe merkezine pazara gittiği için evde yok. Hava kararmak üzereyken elinde poşetlerle anne geliverdi. Selamlaştık, tanıştık sonra da az bir ışıkla aydınlatan lambanın altında, tahta zemine hep beraber oturduk. 4 çocuk bir anne baba ve bir de ben, bağdaş kurduk bekliyoruz. Oturduk diyorum ama zemin o kadar sert ki 2 dakikada bir pozisyonumu değiştiriyorum. Bizdeki gibi minder kültürleri de yok. Evde zaten herhangi bir eşya da yok. O sırada çat pat ispanyolcamla konuşmaya çalışıyorum. Derken herkesin önüne boş bir tabak verdiler. Çocuklar birden şenlendi. Her tabağa 3’er tane şehirden gelme o marketlerde satılan sandviç ekmeklerinden koydular. Yanına da tencerede pişirme kahve. Dedim herhalde yemek de gelecek. Baktım birşeyin geldiği yok. Ocakta pişen başka birşey de yok. Bütün ev ahalisi o sandviç ekmeklerini kahveye banıp yemeye başladı. Ortama uymak için ben de kahveme banıp ekmekleri tek tek yiyorum. Hımmmm çok da güzelmiş diyorum. Herkes neşeli, mutlu. Sandviç ekmeğini bekleyen çocukların mutluluğu ise bambaşka.

Babam yıllar önce anlatırdı; küçükken Samsun’nun Gölyazı köyünde babaannem pazara gittiğinde o evde gelmesini beklermiş. Hatta fıraktının(çitin) üstüne çıkıp öyle beklerdim derdi. Beklermiş ki babaannemin getireceği şehir ekmeğinden yesin. İçimden derdim ki; arkadaş şehir ekmeğini ne yapacaksın, ne güzel köy ekmeği var işte. Ama öyle demeyle olmuyormuş. Babamın 50 yıl önce ne yaşadığını bugün kendim yaşayarak anladım. Dünyayı gezmeye çalışırken zamanda yolculuk yaptım.

Şehir ekmeği yenip, kahveler içildikten yaklaşık bir saat sonra normal yemek de yendi.